387۔ چناں! وے تیری چاننی، تاریا! وے تیری لو

چناں! وے تیری چاننی، تاریا! وے تیری لو

چن پکاوے روٹیاں تے تارا لوے کنسو

اسیں سائے شِگر دوپہر دے، سانوں کندھاں لیا لکو

سانوں یار نے جتھے آکھیا اسیں اوتھے رہے کھڑو

میں کراں تے کلی کی کراں؟ کدے ہس پواں،کدے رو

کدے چرخہ اُٹھ کے ڈاہ لواں، کدے چکّی دیواں جھو

اج لہراں کھاون پیندیاں، اج بھُکّھا گھمن گھیر

توں بیڑی ٹھیل مہانیاں! جو رب کرے سو ہو

اسیں ہس ہس عمر لنگھا لئی، تینوں شک نہ دِتّا پین

جو زخم سی تیرے ہجر دے اوہ تیتھوں لئے لکو

سوچاں دے تنبو تان کے اسی ویلا لیا لنگھا

یاداں دے تاگے کت کے اسیں ہنجو لئے پرو

سبھناں دے سانجھے رانجھناں! توں جانویں کیہڑے راہ

ترا عاشق کل جہان اے، ترے عاشق اک نہ دو

میں سورج ادھی رات دا، مرے برفاں چار چوفیر

مری اگ تاں اَگے بجھ گئی، مرا نور نہ میتھوں کھو

کل تاریاں ہیٹھ کھڑو کے مَیں مضطرؔ! اَدھی رات

جد کھڑکی کھولی وقت دی آئی صدیاں دی خشبو

چوہدری محمد علی مضطرؔعارفی

http://urdu.goldenpoems.com/

اردو ادب کا احمدیہ دبستان